In memoriam - Johan De Mol
Na de oprichting van de beroepsopleiding elektriciteit in onze school, werden jaar na jaar verschillende nieuwe collega’s aangetrokken. Johan was één van hen. Samen met de ‘oude garde’ vormde hij een fris en geëngageerd team dat klaar was voor een nieuwe stroom leerlingen. Al snel groeide deze afdeling uit tot een populaire en vruchtbare visvijver vol jonge mensen, die dankzij de goede zorgen van onze collega’s uitgroeiden tot sterke werkkrachten of hun weg vonden in het hoger onderwijs.
Te midden van dat team stond Johan.
Hij werd al snel een vaste waarde, was streng maar rechtvaardig, rustig maar standvastig. Altijd met een klare visie en tonnen vakkennis. Hij stelde hoge eisen – ook aan zichzelf – en bleef daarin trouw aan zijn overtuiging: nooit het niveau laten zakken, altijd zoeken naar wat er écht in een leerling zit. Geen genoegen nemen met middelmatigheid. “Je kunt meer dan je denkt,” hoorde je hem regelmatig zeggen. En dat zullen zijn leerlingen ook nooit vergeten.
Geachte mijnheer De Mol
We zagen u het voorbije schooljaar meer dan onze eigen ouders. Elke dag hadden we van u les. U hebt het ons dit schooljaar niet gemakkelijk gemaakt.
We hebben gezweet en gevloekt, maar toch hebt u er ons telkens weer doorgeloodst.
Het liep niet altijd van een leien dakje. U vroeg veel en wij wilden niet altijd luisteren. We gingen af en toe eens klagen bij de directie, maar weten nu dat u het goed met ons voorhad. Ondanks alles zijn we er sterker en wijzer uit gekomen.
U leerde ons automatiseren.
U leerde ons zelfstandig werken.
U maakte dat we als leerling én als mens zijn gegroeid.
U gaf ons zoveel mee dat we hier in de toekomst nog vaak zullen aan terugdenken.
De voorbije twee weken voelen raar en anders aan. Lessen vielen weg en werden vervangen. Het is veel stiller in de praktijkzaal. Het is zo confronterend dat u er niet meer bent, net nu wij afstuderen en ons einddiploma zullen halen. Net nu wij onze eindproef moesten voorstellen. Net voor wij u dankuwel konden zeggen.
We zullen u nooit vergeten mijnheer De Mol. Het was een eer om uw laatste klasgroep te mogen zijn.
Met heel veel respect en dankbaarheid,
Uw klas, 7IE
Wie dacht dat Johan alleen met cijfers en schakelingen bezig was, had het mis. Hij was niet enkel een leraar, hij was een mens van eenvoud, een mens van het hart, een mens van de natuur. Hij hield van alles wat puur was. Hij genoot van zijn ritten met de fiets van en naar school, van een babbel met een collega, van een warme maaltijd in de refter op school. Hij zou geen vlieg kwaad doen – letterlijk en figuurlijk.
Zijn energie en inzet voor de school was haast onuitputtelijk. Als hij hoorde dat er ergens opleidingsmateriaal op overschot was, sprong Johan meteen in zijn wagen. Van her naar der reed hij om gratis koffers of toestellen op te halen voor zijn leerlingen. Voor Johan was dat vanzelfsprekend. Niet om zichzelf op de borst te kloppen, maar omdat het nu eenmaal goed was voor zijn gasten.
Hij sloot graag ook aan bij de bezinningsdagen, niet om op de voorgrond te treden, maar omdat hij oprecht geloofde in verbinding en het liefst van alles samen was met en tussen de mensen.
En dan was er nog de vrijdagavond. Traditiegetrouw sloot Johan de werkweek af in de bar, met een Vedett in de hand, een glimlach op het gezicht en klaar voor een gezellige, soms diepgaande babbel. Lachen, ventileren, verhalen delen. Wie met Johan sprak, wist dat het meer werd dan een vluchtige babbel. Johan ging voor inhoud. Niet voor geklets of geroddel.
Onze Vedett werkte zich ondertussen gestaag door het schooljaar heen, met als jaarlijks hoogtepunt: het Techniekfestival.
Voor hem dé hoogmis van technologie. Hij stond erop dat de eindprojecten van zijn leerlingen uit 7IE tegen dan klaar waren. En hij trok met de hele klas op pad. Een logistieke krachttoer: gesleur, verhuis, drukte… Maar Johan deinsde voor niets terug. Zelfs als zijn praktijkruimte er de week voor de opendeurdagen nog rommeliger bij lag dan het containerpark, stond hij daar. Fier op en betrokken bij zijn vak en zijn leerlingen.
Van de Eskimofabriek tot Flanders Expo, Johan was erbij. Elk jaar opnieuw. Bij het RTC, de organisatie die het Techniekfestival verzorgt, zagen ze hem graag komen. De opstelling van de projecten van zijn leerlingen kreeg zelfs een bijnaam: ‘Het Scheppersstraatje’. Hij legde met trots en veel enthousiasme uit met wat zijn leerlingen bezig waren. Hij deed dit voor de camera, aan bezoekers, aan iedereen die luisteren wou.
Daarna werd alles weer ingepakt en ging het terug richting school. Terwijl anderen al even op adem kwamen, maakte Johan zijn praktijkruimte klaar voor de opendeurdagen. Onder druk werken? Geen probleem. Op dat moment was Johan op zijn best.
Tijdens de opendeurdagen werd hij trouwens overspoeld met bezoekjes van oud-leerlingen. Dit lijstje werd steeds langer en langer, het werd een levende erelijst van jongeren voor wie hij écht het verschil had gemaakt.
Johan jij was altijd die warme, toegankelijke leraar met een ziel die groter was dan dat je leslokaal ooit kon bevatten.
Johan gaf zijn leerlingen geen les. Hij gaf ze vertrouwen, richting toekomst.
Johan jij was die stille kracht die alles deed draaien zonder zelf ooit veel lawaai te maken. Nooit klagen. Altijd goed gezind. Jij was een goede soldaat. Een levensgenieter pur sang. Een zalige mens.
Allerbeste Johan, je laat een immense leegte achter. Geen enkel draaiboek kan jou vervangen.
We gaan je zo hard missen Molleken. We vergeten je nooit.
In memoriam
Op dinsdag 24 oktober moesten we veel te vroeg afscheid nemen van onze geliefde, oud-collega Joris Schoonjans. Hierna de hommage die onze voorzitter van de raad van bestuur, Armand De Lepeleire, bracht tijdens de uitvaartliturgie.
Beste vriend Joris
Ongeloof, verbijstering – zelfs niet willen geloven – was het eerste gevoel dat ons overviel. Enkele dagen voor je operatie was je nog bij ons op school en bespraken we nog de gangbare zaken waarvoor we samen verantwoordelijk waren. Meer dan 33 jaar hebben we samen gewerkt aan de uitbouw van onze scholen in Wetteren en plots werd die briljante samenwerking abrupt afgebroken. Minder dan een week na ons laatste gesprek kwam het nooit te verwachten bericht “Joris is niet meer bij ons”
In april 1989 kruisten onze wegen voor het eerst. Jij was toen reeds 11 jaar werkzaam op onze school, eerst als opvoeder en later als directiesecretaris. In september 1989 begonnen we aan onze opdracht, ik nog wat onwennig in mijn nieuwe functie, jij mijn gids doorheen alle facetten van onze, jouw school. Het werd de start van een boeiende samenwerking gebaseerd op vertrouwen en een ongelofelijke loyauteit ten aanzien van mij en onze school.
Je kende alle hoeken en kanten van de school van tijdens de periode dat je er als leerling, intern was. Je leek dan ook bijna voorbestemd om je professionele loopbaan door te maken op het Scheppersinstituut.
Je wierp je permanent op als de drijvende kracht om vernieuwingen te introduceren. Je vond de tijd van het handmatig maken van uurroosters passé en je introduceerde in 1990 een programma waarmee we voor het eerst computerondersteund aan de slag gingen. Dagen en avonden waren we samen aan het wroeten tot het ons de eerste maal lukte.
Weinige tijd later besliste het Departement Onderwijs dat de administraties zouden gedigitaliseerd worden. Onmiddellijk wou ook jij hiermee starten. Met veel geduld en overgave heb je jezelf bekwaamd tot een echte expert. In die mate dat diezelfde overheid u vroeg om samen met hen nascholingen te geven aan talloze collega-scholen. En zo ging je verder op je elan. Je was pas directeur van onze basisschool en je verzette opnieuw de bakens met de introductie van alle mogelijke moderne ICT-apparatuur. Jouw permanent streven naar vernieuwing was tekenend doorheen je hele loopbaan. Iedereen waardeerde je voor je tomeloze inzet en betrokkenheid.
Was je een superman op professioneel vlak, op menselijk vlak waren je kwaliteiten even sterk.
Met je tomeloze opgewektheid wist jij iedereen rond jou te motiveren om mee te gaan in ons project om de school sterker uit te bouwen. Initiatieven werden amper geformuleerd of je stond al klaar om er mee jouw schouders onder te zetten. Hiervan een volledige opsomming maken is onmogelijk, maar we herinneren ons zeker ons eerste eetfestijn in 1990. Je was de drijvende kracht achter de culinaire geneugten op onze opendeurdagen.
Belangeloos maar steeds voorop was je actief als kok bij de bosklassen en de adventure activiteiten van de derde jaren. Zelfs na je oppensioenstelling ging je mee met de klassen van de lagere school. Ik herinner wij onze trip naar Burundi waar we 14 dagen samen aan de slag gingen en jij van een verwaarloosde keuken opnieuw een pareltje maakte. Je zorgde dat we geen honger leden en er afwisseling was tussen de inlandse maniok maaltijden.
De laatste jaren was je mijn trouwe metgezel – mijn compagnon de route – op de vele vergaderingen van de scholengemeenschappen. Steeds was je paraat en nam je actief deel aan de gesprekken. Als bestuurder droeg je in het bijzonder zorg voor onze basisscholen. Jij was Scheppers en als er iemand het DNA van onze
scholen bezat, dan was het jij wel. Wellicht zijn er weinigen die het motto van onze stichter Mgr Scheppers “ Aan God de eer, aan mij het werk en mijn naasten het nut” zo sterk hebben gerealiseerd in hun leven.
Je was een persoon waar anderen zich konden aan optrekken, je was een voorbeeld, een wegwijzer. Een man waarin wij het beste van onszelf herkenden en die ons zelf beter maakte. Met jouw gulle warme persoonlijkheid laat je een grote leegte na. Maar we zullen je blijven tegenkomen in onze scholen, want je hebt overal sporen nagelaten van werkzaamheid, vreugde, dienstbaarheid en liefdevolle aanwezigheid. Je stond recht in je schoenen, was eerlijk en doorzichtig, zuiver van hart en trouw aan je idealen. Je kon blij zijn om de vreugde van anderen en droevig in hun verdriet.
Lieve vriend Joris ik zal je missen en zeer velen met mij. Maar je hebt een steen verlegd in de rivier van ons leven. Dit zullen we koesteren voor altijd.
Rust zacht en volg ons van hierboven.