Schrijfster van dienst: Mvr.Jacobs.
Het zit erop. De deuren van de container zijn gesloten. De installatie draait een gemiddelde opbrengst van 65 kWh per dag. Dit is meer dan voldoende om de ganse school van elektriciteit te voorzien. Eureka!! We zijn in onze opzet geslaagd. De school verlossen van de torenhoge elektriciteitsfacturen.
Dit is de laatste blog. Alles wat we hier nu doen, doen we eigenlijk voor de laatste keer. Het is goed geweest. Echt goed.
Eergisteren trokken we er nog eens op uit. We bezochten de bron van de Nijl. Een heuse tocht van drie uren in een busje. We kwamen toe in the middle of nowhere. Aangezien we op een hoogte van bijna 2000 meter uitstapten, was het er best een beetje frisser. Een gids wachtte ons op en gaf ons een korte uitleg. We trokken de heuvel op en bezochten eerst de piramide, een gedenkteken dat de bron van de Nijl markeert. Het monument is eenvoudig, maar heeft een grote symbolische waarde, omdat het de oorsprong van een van de beroemdste, oudste en langste rivieren ter wereld aangeeft. Na de uitleg, trokken we terug naar beneden waar we de echte bron konden aanschouwen. Sommigen onder ons dronken een slokje Nijlwater en stelden vast dat het lekker én heel fris was. De anderen keken toe en hadden een bedenkelijke blik. Terecht wanneer je weet dat we hier al 14 dagen onze tanden poetsen met water uit flessen.
We nuttigden ons middagmaal in een plaatselijk hotel en trokken dan verder. Aangezien de wegen er heel erbarmelijk bij lagen, kon ons gepland bezoek aan de watervallen niet doorgaan. Broeder Désirée voorzag een waardig alternatief. We bezochten een plaatselijke dansgroep en konden genieten van een prachtig optreden.
Ik moet toegeven. 7 uren op een busje, rekening houdend met het ontbreken van gelijk welke verkeersregel (hier geldt de wet van de snelste) én de rijkwaliteiten van onze medemensjes hier, het doet iets met je lichaam.
Zaterdag bleven we in de school in Nyakabiga. De laatste werken werden uitgevoerd. De zonnepanelen extra uitgetest, de laatste maaltijd gekookt.
We ruimden op. De leerlingen legden een stocklijst aan en samen sloten we onze dag af in een hotel aan het meer. Het was daar dat het ons weer zo duidelijk werd hoe Burundi een land van uitersten is. Waar we vrijdag opnieuw geconfronteerd werden met onmenselijke armoede, kregen we in het hotel een VIP-behandeling met frisse Leffe en Gin-tonic. De prijzen van deze drankjes zijn voor ons Vlamingen heel aanvaardbaar. Doch, sommige mensen in Burundi moeten, als ze al werk hebben, vier dagen werken om één Gin-tonic te kunnen betalen.
Om het over onze laatste avond te hebben. We nuttigden een maaltijd in de eetzaal van het lyceum. Broeder Désiree verraste elk van ons met een polo met de opdruk van monseigneur Scheppers. Al snel werden er afspraken gemaakt. Deze doen we allemaal op 2 september. Ik ben benieuwd hoeveel exemplaren we zullen tellen.
Er werden bedankingen geuit. Zowel van de broeder naar ons toe, als van mijnheer De Lepeleire (in naam van de groep) naar de broeder toe. Later op de avond gaven onze leerlingen, ongevraagd, hun kijk op de voorbije 14 dagen en opnieuw kwam ik tot het besef. Laat je niet wijsmaken dat de jeugd veranderd is. Het zijn nog steeds zo fijne mensen. Oprecht en eerlijk, de ene al wat stoerder dan de andere, maar deze die we meehadden hebben stuk voor stuk een gouden hart. #Blijdathetmijnleerlingenzijn!
Ze gingen een aantal dagen geleden samenzitten om een stukje voor deze blog te schrijven. Ik wil niet nalaten het met jullie, ongecensureerd, te delen.
Met 4 leerlingen van onze klas zijn we naar Burundi gereisd om daar de handen uit de mouwen te steken. Ons doel is om zonnepanelen te installeren, zekeringkasten te vernieuwen en nieuwe verlichting aan te brengen. Het is een bijzondere ervaring die ons niet alleen technisch uitdaagt, maar ons ook kennis laat maken met een andere cultuur en manier van leven.
Naast ons werk hebben we ook tijd gevonden om de omgeving te verkennen. We hebben een uitstap gemaakt naar een lokale boerderij, waar we de mensen en hun leefomgeving beter hebben leren kennen. Dit gaf ons een dieper inzicht in het dagelijks leven hier, wat ons alleen maar meer motiveerde om ons steentje bij te dragen.
Wat betreft het eten, we genieten dagelijks van maaltijden met bonen, rijst, bananen en vlees. De smaken en gerechten zijn eenvoudig, maar voedzaam en smaken ons prima.
Het verkeer hier in Burundi is een uitdaging op zich. De wegen zijn druk en het is belangrijk om goed op te letten, want de verkeersregels worden niet altijd strikt nageleefd. Hoewel je officieel een rijbewijs moet hebben, lijkt het erop dat er niet al te streng op wordt gecontroleerd.
Al met al hebben we hier een geweldige tijd. De ervaring die we hier opdoen, zullen we zeker nog vaak vertellen als we weer terug zijn.
Het is nu half 3. Er wordt gedut en gelezen. Valiezen worden ingeladen. We tellen af. We kijken uit naar het moment dat we onze geliefde thuisblijvers terugzien. We hebben hen hard gemist en toch. Toch wil ik benadrukken dat het groepsgevoel dat ik de voorbije 14 dagen hebben ervaren, uniek was. 24 op 24 met mensen samenleven die je vaak enkel professioneel kent, het is een uitdaging en toch…
Bedankt Burundi, voor de unieke kans die je elk van ons gaf.
Bedankt collega’s, voor de voorbije 14 dagen samenzijn.
Bedankt Heavenly, Arne, Gio en Ian, om op geen enkel moment te zagen en er steeds weer voor te gaan. Bedankt om ons kennis te laten maken met de mens achter de leerling.
Bedankt ook aan broeder Désiréé, voor de gedane boodschappen, de grappen en de aangename babbels.
Bedankt aan Gianni en Colin om er te zijn. Bedankt om ons te helpen en jullie expertise te delen. Bedankt ook voor de taalkundige verrijkingen. Pennepisse zal nooit meer hetzelfde zijn.
