Ik zie je graag… voor altijd. / Ik denk aan jou, niet vergeten hé. / Dood ben je pas als jij me bent vergeten / Iemand moeten missen, is de pijnlijkste vorm van iemand graag zien…
Misschien zag je in de loop van de voorbije dagen hier en daar op school raamtekeningen met diezelfde quotes. Niet toevallig, want volgende week is het Allerzielen op 2 november. We gedenken dan binnen de katholieke kerk onze dierbare overledenen. Daarom willen we vandaag samen even stilstaan bij ons gemis en verdriet…
De herfstvakantie telt nog een andere kerkelijke herdenkingsdag namelijk Allerheiligen op 1 november.
Een heilige, wie is dat eigenlijk? Op de meeste glasramen in de kerk kun je veel afbeeldingen van heiligen bewonderen. Als de zon door de glasramen binnenvalt, zijn zij diegenen die het licht doorlaten. Zo letterlijk mogen we het zien: Een heilige laat het licht door. Hij is een voorbeeld en toont ons de weg naar een leven vol zin. Tegelijk zijn ook al onze dierbare overledenen een spoor van licht en warmte voor ons nu. Zij zijn als het ware richtingaanwijzers in ons leven.
Als school willen we door dit stiltemoment troost en begrip vinden bij elkaar tijdens het samen onderweg zijn dit schooljaar. We kregen de kans om die bijzondere mensen die we door de dood moeten missen, neer te schrijven op een blad per jaar, ook voor het personeel is er een blad voorzien. Die verschillende bladen zijn geknoopt aan witte ballonnen om zo ons verdriet zichtbaar te maken voor elkaar.
We laten deze ballonnen straks één voor één opstijgen naar de hemel. Het verdriet en het gemis hebben niet het laatste woord, maar de hoop en de liefde gaan veel verder, veel hoger, tot voorbij het zichtbare, tot bij God. Want straks zijn de ballonnen uit het zicht verdwenen, maar dit betekent niet dat ze er niet meer zijn. Net zoals onze liefde voor alle mensen die we moeten missen.
(lln komen vanuit allerlei hoeken en allerlei jaren naar het middelpunt).
Witte ballonnen, per jaar een witte ballon met een gekleurd blad aan vol namen. Er worden veel mensen en dieren gemist. En dat verdriet duikt op, vanuit alle hoeken van de speelplaats.
- DAAN Verdriet… omwille van het missen van jouw klasgroep van je lagere school
- LARS Verdriet… omdat je moest afscheid nemen van je huisdier
- ALFARO Verdriet… omwille van je gezin dat door een scheiding stopt met samenleven
- RUBEN Verdriet… omwille van een klasgenoot die niet langer in je klas zit
- DJEF Verdriet… omwille van het sterven van een oma, een opa, een peetje, of een meetje
- YAO Liefdesverdriet…
- DAAN Verdriet… omwille van het afscheid nemen van toekomstdromen omdat schoolresultaten tegenvallen.
- STAN Verdriet… omwille van zoveel oorlogsgruwel. Mensen die in oorlog moeten leven, elke dag vrezen voor hun leven en al veel vrienden en familieleden hebben zien sterven door al dat geweld.
Verdriet, het treft ons allemaal, je kan er niet voor vluchten.
En toch… je kan tranen wenen omdat iemand er niet meer is
of je kan glimlachen omdat die persoon geleefd heeft.
Je kan je ogen sluiten en bidden dat hij thuiskomt
of je kan je ogen openen en kijken naar al wat hij achterliet.
Je kan leeg zijn omdat je haar niet kan zien
of je kan vol zijn van liefde die jullie hebben gedeeld.
Je kan je rug toekeren naar morgen en in gisteren leven
of je kan gelukkig zijn voor morgen omdat gisteren er was.
Je kan aan hem denken, alleen dat hij er niet meer is
of je kan zijn nagedachtenis koesteren en hem voor eeuwig laten leven.
Je kan wenen en je geest sluiten, leeg zijn en je rug naar alles toedraaien
of je kan doen wat zij wou, je ogen openen, liefhebben en verder gaan.
En laat ons zo hoopvol samen naar de toekomst kijken, voorbij het gemis, over de dood heen.
Laat ons tot slot luisteren naar een fragment uit een lied van Bart Peeters. We hebben het lied bewust ingekort opdat je de concentratie zou hebben om naar zijn woorden te luisteren. Na dit lied mag je rustig naar de klas gaan.
