Schrijver van dienst: Bart Bruggeman
Beste Moeazzin, ik ga hier nu geen Brusselmansiaanse uitspraken doen, maar ik denk toch wel enigszins in dezelfde richting als ik u op dit vroege uur moet aanhoren. Vijf uur is namelijk vrij vroeg om wakker te zijn als je de hele dag door deze temperaturen sloft. Ik moet toch een paar dingen rechtzetten als schrijven van dienst:
1) Als er fouten in mijn tekst staan, dan excuseer ik me bij voorbaat. De omstandigheden zijn niet altijd perfect om in de pen te kruipen. De temperaturen blijken ook mijn schrijfbrein aan te tasten.
2) De teksten zijn een persoonlijk betoog. Mijn aanvoelen zal waarschijnlijk wat anders zijn dan de leerlingen en collega’s die hier voor het eerst zijn. Met die reden gaan we ook hen even aan het woord laten, van zodra er tijd en zin voor is.
3) Ik verblijf, samen met collega dhr. Cattoir op de plaats van de werken in Nyakabiga. Een wakkere burger had dit al gememoriseerd, maar ook ’s nachts verblijven we hier terwijl de rest naar de andere school rijdt. Verhalen over onze ijverige islamaanhanger, matras- en andere beschrijvingen zijn lokaal en kunnen wel wat verschillen met het luxehotel van onze andere collega’s.
4) Tijd. Die is ook hier altijd te kort. Don’t blame us als er niet elke dag een lijvig verslag online komt. We doen ons best jullie te informeren, maar er moest hier precies ook wel nog wat gewerkt worden.
Voila, nu dit rechtgezet is kan ik mij weer toespitsen op de orde van de dag.
Woensdagnacht rond drie uur, ja, ik moet ook al eens een afwateringske doen sinds ik de 50 gepasseerd ben, merkte ik op dat ik precies op de luchthaven lag. Een leger van muggen probeerde mij Oekriaans te belegeren. Het Amazonmuskietennetje deed alles wat het kon om de aanvallen af te weren. Ik was in oorlog en ik moest nog steeds naar de wc. In Rambo-stijl (wie dit kent wordt ook al wat ouder), spring ik het bed uit en vlucht naar de aanpalende badkamer om de primaire behoefte in te lossen. Een tactische benadering van deze veldslag drong zich op. Dat immense gat boven het raam moest vandaag dicht om verdere invallen te voorkomen. Een bespreking met broeder Désiré, opperbevelhebber, moest ervoor zorgen dat de oplossing kwam. Het valt me op dat onze broeders enorm hun best doen om ons een aangename tijd te bezorgen. We vragen: ze regelen het. Elke dag voorzien ze een goed gevulde frigo met Sprite, bier en water. We hoeven ze maar te bellen en ze springen. Bovenal is er elke dag vlees of vis. Dit zijn astronomische uitzonderingen.
Normaalgezien is dit zeer duur en komt dit maar heel sporadisch op de tafel. Hier hebben we die kans al elke dag mogen meemaken. Net zoals in het thuisland is niet elke dag een feestmaal om naar uit te kijken, maar ze doen enorm hun best. Dus nu ook met mijn verdedigingslinies. In de namiddag waren de ‘hulpjes’ al een kadertje aan het timmeren om de ramen af te dichten met muggengaas. Er werd ook liquide mosterdgas aangeleverd om in het stopcontact te steken. Het kan ook een ordinair Vaponastickje zijn, maar dan een Chinese versie. Met twee muggebakjes en gaas voor de ramen is de tegenaanval ingezet. Achteraf blijkt dat het gaas zijn werk wel degelijk doet, maar ze gaan gewoon op de bakjes zitten lachen. Zeer raar. De digitale aanval is afgeslagen. Dan maar ouderwets analoog en slaan voor dood. Later zal blijken dat de oorlog door mij werd gewonnen, ondanks nog enkele pogingen van wat geradicaliseerde zelfmoordterroriserende muggen. Ook in hun maatschappij heb je blijkbaar ook aanhouders die niet afgeven. Het is meestal hun laatste actieve daad voor ze mijn pantoffel op de neus krijgen.
Over de culinaire uitspattingen van mevrouw Jacobs wil ik ook nog zeker een stukje spenderen. Zij tovert – bijna letterlijk – het eten op tafel. Gaande van maaltijdsoep tot goulash met verse groentjes, gefrituurde bananen in de wok (man, man, goed!) met pasta,… In de pauze een papje, pannenkoeken en zelfs oliebollen! Er is nu reeds afgesproken dat ze de volgende keer ook de avondmaaltijden voor haar rekening mag nemen. Het is alvast een grote meerwaarde om een kok in dienst te hebben wat voor wat afwisseling zorgt in spijs. Top!
Werkdag. Iedereen ziet er redelijk fris uit bij aankomst op de werf. Vrij goede slaap blijkt de gemene deler te zijn. We begeven ons naar de eetruimte alwaar het ochtendgebed het startschot geeft om de magen de vullen. Het ontbijt wordt vergezeld van choco, speculooskoekjes, confituur, pindakaas, koffie en citroenthee. Wetende dat we vroeger enkel een boterham kregen met Blueband-boter en een lepel suiker, is dit alweer een feestmaal. Een paar kilo’s afvallen zit er niet in. Na het afsluitend gebed starten onze werken rond 8u30. Iedereen kent zijn taken. Heavenly en dhr. De Valck doen verder met het vernieuwen van de armaturen in de klaslokalen. Ian en dhr. De Lepeleire zijn bezig in de regio van de kapel, eveneens met lampen te vervangen. Giovanni en dhr. Van Herreweghe zijn bezig in de slaapzalen van de jongens. Dhr. Cattoir en Arne gaan een zekeringskast vernieuwen in de opslagplaats van de keuken van de leerlingen. Ikzelf neem deze in de bibliotheek onder handen. Ik voorzie alvast rond bovenstaande enkele foto’s.
We nemen altijd pauze om 10u30. Tegen 12u30 stoppen we om te eten en in de namiddag nemen we pauze om 15u30. De pauzes zijn meer dan welkom. We drinken heel veel want het is echt wel warm. Ondanks de kleine ongemakjes wordt er niet gezaagd in de groep. De sfeer zit zeer goed en er wordt stevig doorgewerkt. Een dreamteam on the road. We houden jullie verder op de hoogte. Tot binnenkort.
Uw schrijver van dienst
Korporaal Bart Bruggeman.
