Schrijver van dienst: Bart Bruggeman.
Het wordt zo stillaan wat moeilijk om vernieuwend te schrijven. Elke dag is gelijk. We staan op, de leerlingengroep wordt vervoerd naar Nyakabiga, we eten samen choco en confituur, we werken, nemen pauze om onze BMI op te krikken met oliebollen, werken, eten middageten gelijk koningen, werken, nemen terug pauze met een fruitje, werken het laatste zweet uit onze poriën, eten nog eens gezamenlijk het dagdagelijkse buffet (rijst, aardappel, spaghetti, bonen, soort vlees) en sluiten af met een biertje. Zo, nu hoef ik eigenlijk niet veel meer te schrijven, want elke dag is copy-paste. Er zullen weinig foto’s zijn, want er is geen wifi. Ik maak even verbinding via 4G om deze tekst te kunnen posten. Dit is nogal traag, dus foto’s bewaar ik voor een volgende sessie.
Vandaag daarentegen vliegen we er op uit. Ik schrijf dit eigenlijk altijd de dag erna en voor een wiskunde-expert die kan rekenen dat we dus al zaterdag zijn. We vertrekken met de groep eens vanuit Kuwinterekwa (omgekeerde volgorde) en van daaruit rijden we naar Nyabikere (onze boerderij) voor een rit van ongeveer 2,5 uur, daarna naar Gitega (eens naar de markt kijken), dan naar Mutwenzi (ons MPI waar we in 2011 werken zijn gaan doen) en we sluiten af op een mooi terras aan het Tanganikameer om onze dorst te lessen. Dat is hier wel nodig. Ik moet zeggen dat we hier mateloos verwend worden. Ongezien in de jaren dat ik hier mag komen. We spreken nog maar over watermeloen en hij ligt al op tafel. Er is een afzonderlijke drankfrigo geplaatst waar we elke dag fris water, sprite en bier kunnen uithalen. Nooit gezien. Vroeger moest je het hier van de daken roepen dat je op uitdrogen stond, maar nu worden we overspoeld. Heel fijn natuurlijk én ook nog eens allemaal gekoeld. Het kan niet op. Daarom wordt er ’s avonds ook al eens een pintje genuttigd. Meestal niet meer, als je weet dat 1 flesje uit 72cl bestaat. Gisteren hadden we dan ook een dipje van de zon en vermoeidheid. We hebben een uurtje siësta genomen en ook wat vroeger gestopt. De planning zit geweldig goed. Normaal kan de verlichting tegen dinsdag afgewerkt zijn. De computerklas tegen maandag en tegen dinsdag de kasten. De zonnepanelen schieten ook goed op, wetende dat onze specialisten van ATS (Colin en Gianni) zondagavond toekomen om ons te helpen. Ook daar schat ik in dat woensdag of donderdag de werken zullen afgerond zijn. Dinsdag en woensdag gaan we naar de lagere school om daar een computerklas te gaan in orde stellen. Zo loopt de planning op wieltjes. Het is natuurlijk aangenaam te weten dat we mogelijks 1 of 2 dagen extra vrijaf gaan kunnen hebben. Op die manier kunnen we het aanbod doen van eens buiten de schoolpoort te komen en het lokale leven op te snuiven.
Ik ben afgeweken. Gisteren gingen we iets drinken. Twee straten verder dan de school is er een hotelletje met een zwembadje en terras. We wagen ons al een paar honderd meter verder de straat op. Iedereen, behalve dhr. De Lepeleire en dhr. Cattoir, gaat mee. Ze beginnen wat moe te worden of last te krijgen van darmperikelen. Ze zijn niet de enigen. Bij aankomst zien we dat het kleine zwembadje goed bevolkt is. Onze broeder trakteert ons op een frisse Cola of een biertje. Het wordt een aangename babbelavond met spetterend chloorwater rond onze oren. Al is het maar dit, we zijn toch eens buiten de vier muren. Het geeft even een gevoel van vakantie. Oui monsieur, pour nous un p’tit verre, on a soif! Ons Frans is hier niet altijd van het hoogste niveau maar met Le Grand Jojo geraak je toch al ver. Tot binnenkort!
Burundese groeten.